Tanja Nijmeijer - Facts

Terrorisme


In de uitzending van het debat-programma Kwesties (archived versie) op NPORadio1 van Zondag 26 Januari 2020, werd ook de vergelijking gemaakt tussen IS terroristen en FARC-guerrillero​'s​. Iemand uit de debat-groep vond IS-terroristen toch een graadje erger dan Tanja Nijmeijer. Maar de algemene mening binnen de groep was, dat als je lid bent van een terroristische organisatie je een terrorist bent. Dat is inderdaad zoals ook de Nederlandse wet dat ziet, maar het is toch erg kort kort door de bocht gedacht van de debaters. De situatie in Colombia is toch heel anders en complexer ontdekten wij.

Allereerst, het staat nog niet 100% vast welke terroristische daden Tanja Nijmeijer precies gepleegd heeft of bij welke ze betrokken was en of daarbij slachtoffers zijn gevallen. In een telefonisch interview met Edwin Koopman dat lang geleden uitgezonden is op de radio heeft ze ooit bekend als stadsmilitie-lid in Bogotá een Trans-Milenio bus in brand gestoken te hebben waarbij geen slachtoffers gevallen zijn. We moeten verder wachten op openbaarmaking van haar getuigenissen en/of bekentenissen die ze voor de JEP aflegt inzake macro Caso 10 (o.m. aanslagen), voordat we een oordeel kunnen vormen. Het Colombiaanse openbaar ministerie heeft haar nooit aangeklaagd voor terroristische daden, alleen voor "rebellie" (het lidmaatschap van de FARC) en wel op 24 Februari 2009. Op 22 februari 2013 is ze daar ook  door  de rechtbank bij verstek voor veroordeeld (archived).  De straf bedroeg 6 jaar en 5 maanden gevangenis plus een boete van 125 x het wettelijk minimum loon. Die veroordeling is zelfs bevestigd door de Hoge Raad. Het arrestatiebevel voor haar is ingetrokken gedurende de 4 jaar dat ze in Havana deel uitmaakte van de FARC vredesdelegatie. Nadat het vredesakkoord afgesloten is in 2016 heeft ze een amnestieverzoek ingediend bij de Sala de Amnestía o Indulto (SAI) volgens artikel 22 van wet 1820 en dat is gehonoreerd door de SAI, want ze kan zich gewoon vrij bewegen in Colombia.

Verder, wat is een terroristische organisatie? Er zijn wereldwijd vele verschillende definities in omloop. Alleen al in Nederland hebben we de definities van het Wetboek van Strafrecht, van de AIVD en van de NCTV (v/h NCTB). In de EU hebben we de EU lijst van terroristische organisaties (archived versie), waar deskundigen beslissen wie daarop komen. De V.S. gebruikt haar eigen lijst van het Department of State (archived versie). Verder zijn er nog veel andere landen die hun eigen lijsten hanteren. Dus als je in Nederland praat over een terroristische organisatie in het buitenland (Colombia), welke lijst en definitie moet je dan hanteren? De FARC stond wel op de meeste lijsten genoteerd, maar meestal pas na de aanslag van 11 september 2001, terwijl de FARC-organisatie toen al 35 jaar bestond. De FARC is ook nooit direct actief geweest met terroristische acties buiten Colombia. Gek genoeg bestaat  op het moment van schrijven (2019) de FARC al 3 jaar niet meer als oorlogvoerende organisatie (het is een politieke partij geworden), maar is de organisatie toch nog op veel internationale lijsten (archived version) te vinden waaronder de Amerikaanse. Bovendien is het fenomeen 'lijst terroristische organisaties' ook nog niet veel ouder dan 20 jaar. Het is trouwens wel tekenend dat - behalve Colombia en Peru - de meeste Latijns-Amerikaanse landen de FARC niet als terroristische organisatie hebben gezien in het verleden. De meeste Latijns-Amerikaanse landen hebben namelijk in het verleden vergelijkbare verzets-organisaties in het eigen land gekend. 

De meeste definities voor 'terroristische organisatie' gaan in ieder geval uit van twee kenmerken: Er wordt door (1) het plegen van geweldsmisdrijven (moorden, gijzelingen, kinderroof, aanslagen, e.d.) de bevolking en autoriteiten angst aangejaagd en daarmee hoopt men (2) maatschappelijke veranderingen te beiken c.q. politieke of religieuze doelen na te streven. In veel definities wordt ook het vernietigen van infrastructuur (hoogspanningsleidingen, oliepijpleidingen, persoonsvervoer, e.d.) of gebouwen gerekend onder terroristische geweldsmisdrijven. Feit is wel dat de FARC zich gedurende het 50-jarige conflict structureel schuldig heeft gemaakt aan geweldsmisdrijven tegen de Colombiaanse bevolking. Die misdrijven vondt de FARC zelf echter gerechtvaardigd en men gaf ze gewoon andere namen. Gegijzelden waren kapitalisten die de revolutiebelasting niet wilden betalen, slachtoffers van moord  werden vijanden van de revolutie genoemd, onschuldige burgerslachtoffers werden gewoon de prijs van de revolutie, kinderroof met als doel rekrutering als FARC-kindsoldaat werd gezien als het bieden van een goede toekomst aan verwaarloosde of misbruikte kinderen, enz. enz.. Maar ook alle andere partijen in het Colombiaanse interne conflict hebben zich op grote schaal schuldig gemaakt aan terroristische misdaden (Zie ook hieronder). De FARC deed echter haar best om óók een 'oorlogvoerende organisatie' binnen het internationale oorlogsrecht te zijn. En dat maakt het moeilijker om het etiket 'terroristische organisatie' te plakken. Enkele door de FARC gepleegde geweldsmisdrijven kunnen namelijk gezien worden als legaal in het oorlogsrecht. Te denken valt aan het vernielen van infrastructuur of het krijgsgevangen nemen van soldaten van het Colombiaanse leger. Maar het plegen van aanslagen, zoals Nijmeijer dat als stadsmilitia gedaan heeft in Bogotá, valt daar in geen geval onder.

Feit is wel dat toen Nijmeijer lid werd van de FARC op 15 November 2001, de EU nog geen officiële Terrorist List had. De eerste EU Terrorist List (2001/931/CFSP)  is van 27 december 2001 (ingevolg van UNSC resolutie 1373/2001) en daar stond de FARC toen nog niet op. De FARC verscheen pas op de tweede versie van de lijst (2003/482/CFSP) (repealing 2001/931/CFSP) d.d. 27 juni 2003.

Dan de situatie in Colombia zelf. Terwijl de FARC officieel opgericht werd in 1964, ontsproot de verzetsbeweging eigenlijk al in 1949 toen de eerste communistische zelfverdedigingsgroepen gevormd werden in het departement Tolima. Die groepen beschermden zich tegen de Colombiaanse regering en gewapende liberale zelfverdedigingsgroepen. Die zelfverdedigingsgroepen zijn weer een gevolg van de burgeroorlog (La Violencia) die woedde in de periode 1948-1958. Sommige van die groepen riepen Marxistisch/Leninistische 'onafhankelijke republieken' (kleine enclaves) uit. Dat werd in Mei 1964 met groot militair ingrijpen ("Operation Marquetalia", onderdeel van "Plan LAZO") onder regie en met massale hulp van de V.S. bestreden; de koude oorlog vierde toen immers hoogtij en de V.S. was allergisch voor elk communistisch initiatief in haar achtertuin. De Cuba-crisis van november 1962 was net achter de rug en dat scheelde weinig of de derde wereldoorlog was uitgebroken. Het Colombiaanse binnenlandse conflict was in 1964 al complex en is in de loop der tijd een stuk complexer geworden. Het is anno 2020 ruim drie jaar na het vredesakkoord nog lang niet opgelost, maar er is door de demobilisatie van de FARC wel minder geweld. Het is moeilijk om in een paar regels uit te leggen, maar de kern draait in principe om langdurig door de staat met gebruik van geweld ondersteunde/gedoogde landroof, corruptie, grote inequality, oligarchie, georganiseerde misdaad en afwezigheid van recht, orde en wetshandhaving buiten de stedelijke gebieden.

[...Net zoals in veel grote landen met relatief weinig inwoners/km2 bestaat er een gewoonterecht in Colombia voor door kleine boeren in ontginning genomen land  dat nog van 'niemand' is en die ermee in hun levensonderhoud willen voorzien. Na 10 of 20 jaar ben je de eigenaar. Maar als er geen kadaster is kun je moeilijk je eigendom aantonen. Er kan een akte opgemaakt worden door een notaris dat als bewijs kan dienen, maar dat is erg duur. Ontgonnen land van kleine boeren gaat vaak van vader op zoon over en blijft tientallen jaren in de familie, dus eigendomspapieren vindt men niet echt nodig. Maar dan komt er ineens een groep gewapende mannen langs die begint te moorden en verkrachten en zo een hele gemeenschap verjaagd van haar vruchtbare landbouw-gronden. Diegenen die wel eigendomspapieren hebben, worden gedwongen om die voor een paar knikkers te verkopen. Die gewapende mannen zijn in dienst van een roverhoofdman, die grootgrondbezitter wil worden en die genoeg geld heeft om een privé-legertje te betalen en eigendomspapieren te kopen of te laten opmaken. Politie is er niet of doet niets omdat die omgekocht is.  Dit gebeurde al in de eerste helft van de 20e eeuw in Colombia en was een van de redenen om de FARC op te richten in 1964. Het treurige is dat de FARC zich jaren later in het confict ook zou schuldig maken aan het verdrijven van kleine boeren, die zij als verraders zagen. Na de oprichting van de communistische FARC kwam er op advies van de Amerikanen in 1968 een wet in Colombia die het toestond om gewapende paramilitaire organisaties op te richten, omdat politie en leger nagenoeg afwezig waren in de rurale gebieden. Het gevolg was dat landroof op nóg grotere schaal kon plaatsvinden. Paramilitairen gingen zich organiseren en werden gesteund door het leger. De staat ondersteunde stilzwijgend de landroof op grote schaal en (para)militaire terreur door grootgrondbezitters, omdat dit paste in een grootschalige landbouw- en mijnbouw-politiek. In de 70- en 80-er jaren begon ook de coca-verbouw te professionaliseren en ontstonden drugskartels. Vele drugsbaronnen en handelaren werden grootgrondbezitters en/of werkten daarmee samen. De cocaïne-gelden werden gebruikt voor omkoping van ambtenaren en het financieren van privé-legers en het investeren in nóg meer illegale activiteiten. De media en politiek werden ondertussen gecontroleerd door de Colombiaanse welgestelden. President Uribe (2002-2010) wakkerde de strijd van het leger tegen de FARC en ELN nog eens extra aan. Zeer grote gebieden werden  door het leger 'geëvacueerd' vanwege de strijd en werden door mijnbouwbedrijven en grootgrondbezitters overgenomen. Er ontstonden miljoenen ontheemden die al hun bezittingen hebben moeten achterlaten en die zich vaak vestigden in de sloppenwijken van de grote steden en een miserabel leven moesten gaan leiden. De spelers in het Colombiaanse interne conflict zijn dus divers. De FARC en de ELN zijn bekend, maar de staat, het leger, de paramilitairen, de mijnbouw, de agribusiness (grootgrondbezitters), de cocaïne en de V.S. spelen allemaal een grote rol. Onafhankelijke NGO's en mensenrechten-organisaties hebben vastgesteld dat de staat, leger en paramilitairen ieder apart meer terreur naar de eigen bevolking hebben gepleegd dan de FARC of ELN. Dat zou je niet verwachten, maar het JEP tribunaal en de waarheidscommissie zal dat andermaal bevestigen. Het komt door de jarenlange eenzijdige berichtgeving in de door de staat indirect gecontroleerde media. Als je als krant, TV-station of magazine kritisch tegenover de staat bent of maar enigszins pro-FARC was in het conflict, wilde grote bedrijven niet meer adverteren; kritische journalisten werden bedreigd en vermoord. De geheime dienst en het leger fungeerden bovendien als partijdig persbureau en filter over de berichtgeving aangaande militaire acties tegen de FARC. Dus als je de FARC op een lijst zet van terroristische organisaties, moet je dat dan ook niet doen voor het leger en (agri-)business-owners die paramilitairen ingeschakeld hebben om met terreur hun vuile klussen uit te voeren? En moet je dat dan ook niet doen voor de Colombiaanse staat met wiens ondersteuning alles heeft kunnen gebeuren? Onder andere die vragen probeert het JEP-tribunaal en waarheidscommissie te beantwoorden. De gepleegde terreur door alle partijen is van een zo grote hoeveelheid, dat iedereen afzonderlijk berechten en straffen volstrekt onmogelijk is. Daarom wordt niet iedereen gestraft, zijn de straffen relatief licht en zal amnestie in bepaalde gevallen verleend worden. Ondertussen zijn paramilitairen getransformeerd tot grote mafia-achtige criminele organisaties die zich bezighouden met drugs en illegale mijnbouw; wordt de JEP door de regering Duque behoorlijk tegengewerkt; zijn moorden op sociale leiders, ex-FARC guerrillero​'s​ en HR-werkers aan de orde van de dag; worden kleine boeren nog steeds van hun land verdreven door illegale gewapende groepen; wordt ondanks compensatie- en reparatie-wetgeving  gestolen land niet teruggegeven en worden eisers daarvan vermoord, en wordt er meer coca verbouwd en cocaïne geëxporteerd dan ooit. De FARC heeft een groot machtsvacuum achtergelaten in de rurale gebieden na de demobilisatie. Het is zeer bedenkelijk dat de Colombiaanse staat het machtsvacuum maar ten dele opgevuld heeft met leger en politie, dat het illegaal gewapende groepen alle gelegenheid bood dat wel te doen en dat het crop-substitution programma zoals afgesproken in het vredesakkoord stevig wordt gesaboteerd door de Duque-regering. Het Rode Kruis in Colombia rapporteerde op 4 Maart 2020 (archived version) dat veilig leven in Colombia helaas weer voorbij is. 25.000 mensen zijn verdreven van hun huis in 2019, 352 slachtoffers van landmijnen, 987 overtredingen van IHL, 92 nieuwe verdwijningen. Daarnaast waren er in 2019 natuurlijk ook nog de structurele moorden op sociale leiders (84), human rights activists (109) en ex-farc-strijders (77)....]

Wij zijn tot de conclusie gekomen dat de vraag 'vrijheidsstrijder of terrorist' niet zo eenvoudig te beantwoorden is in het geval van Colombia. Ook kun je volgens ons niet direct zeggen dat als je lid bent van een 'terroristische organisatie' volgens een van de vele lijsten, je dus een terrorist bent en strafbaar. Niet elke militair in het legitieme  Colombiaanse leger kun je als terrorist zien, terwijl de organisatie het label 'terroristisch' in het verleden zeker niet had misstaan. Wat als Tanja Nijmeijer in dienst was getreden van het Colombiaanse leger? Zou ze dan ook als terroriste gezien worden in Nederland? Sommige media hebben haar in Nederland jarenlang heel consequent 'terroriste' genoemd, zonder met enige diepgang over het Colombiaanse interne gewapende conflict te berichten. Zoiets heeft een groot effect op de publieke opinie. Continue herhaling zorgt uiteindelijk voor overtuiging en als eenmaal een overtuiging zich heeft vastgezet in ons brein, is dat moeilijk meer te veranderen.

Wij zien dus dat in onze kleine Kwesties-debat-groep het unanieme oordeel over het label 'terrorist' nogal primitief was. Gebrek aan context en van informatie lijken ook hier grotendeels de oorzaak. Ook hier kun je concluderen dat het bewust onthouden van informatie aan het publiek heel duidelijk de publieke opinie kan beïnvloeden.

Lees verder op deze site over:

De Gevonden Dagboeken van Tanja Nijmeijer

Fake News over Tanja Nijmeijer

Heeft Tanja Nijmeijer een Kind Vermoord?

Dodelijke Bomaanslag Sportkleding Magazijn door Tanja Nijmeijer

Tanja Nijmeijer Zegt Lidmaatschap van de Politieke FARC Partij Op

Tanja Nijmeijer en een Rechtzaak in Nederland voor Misdaden met Terroristisch Oogmerk

Red Notice Interpol en Uitleveringsverzoek Tanja Nijmeijer Verenigde Staten

Nijmeijer in de FARC 

Geruchten en Misvattingen in de Media over Tanja Nijmeijer - de Feiten 


Published 31-january-2020Last updated 22-july-2022